دوستان و صاحبان سگ توجه فرمایید:
در طی یک ماه گذشته چهار مورد تماس داشتم از افرادی که سگهایشان را به علت شکایت همسایگان جراحی حنجره کرده بودند. مضمون تمام تماسها نگرانی از شرایط جمسی سگها بود. آنها دچار مشکلات شدید حنجره شده بودند که عبارت بود از پارسهای سرفه مانند و خشک مداوم، ناتوانی در بلع غذا و افسردگی و لجبازی در رفتار.
زمانی که علت این عمل را از صاحب سگ جویا شدم همه جوابهایی مشابه دادند که: ما عاشق سگمان هستیم و نمی توانیم از آن جدا شویم و به همین علت پیش فلان دامپزشک نما رفته بودیم و با ایشان مشورت کردیم و چون بسیار معروف هستند گفته هایشان را باور کردیم.
تمام این صاحبان از دامپزشک نما پرسیده بودند که آیا جراحی حنجره تنها راه و بهترین روش بدون عوارض برای سگ است؟ و ایشان پاسخ داده بودند که بله این جراحی هیچگونه عارضه ای برای سگ ایجاد نمی کند و جز من هیچ دامپزشکی علم و دانش این جراحی را ندارد و اگر پیش دامپزشک دیگری ببرید بدون شک سگتان را می کشد.
دردناک ترین قسمت این مسئله این است که 3 سگ از این 4 سگ مرده اند و حال آخرین سگ که دیشب با صاحبش صحبت می کردم وخیم گزارش شده است.

دوستان اصلا مهم نیست این جراحی را کدام دامپزشک انجام دهد. در هر صورت و با هر روش این عمل عوارض جبران ناپذیری به همراه دارد. زیرا خراشی که بر تارهای صوتی و حنجره ایجاد می شود بعد از مدتی گوشت اضافه می آورد و مسیر عبور هوا و غذا را مسدود می کند. همچنین سبب خس خس گلو و بدتر شدن پارس سگ می شود. این پارسهای خشک ایجاد تورم و زخم در گلو سگ می کند و سبب عفونت و مرگ سگ می شود.
در تمام دنیا با این جراحی مخالفت شده و هیچ دامپزشک مسئول، حیوان دوست و باتجربه ای انجام آن را قبول نمی کند.
از شما تقاضا دارم این اطلاعیه را به دیگر صاحبان بی تجربه انتقال دهید تا شاید بتوانیم با کمک هم از مرگ پُر درد یک سگ دیگر جلوگیری به عمل آوریم.

اگر به هر علتی نمی توانید از سگی که پارس می کند نگهداری کنید، واگذارش کنید ولی نکشیدش. باور
 
کنید اسم این عمل عشق نیست بلکه ظلم است.

سگها چرا پارس می کنند؟

پارس کردن در سگ ها یک عمل کاملا طبیعی است و روشی برای برقراری ارتباط با محیط اطراف و بیان احساسات می باشد. سگها با پارس کردن شادی، ترس، بی حوصلگی، دلتنگی، خستگی، گرسنگی، احساس خطر و حفاظت از قلمرو خود و صاحب را بیان می کنند.

سگهایی که بصورت اجتماعی زندگی می کنند بیشتر از سگهایی که منفرد نگهداری می شوند پارس می کنند. آنها برای نشان دادن قدرت، کنترل محدوده و قلمرو، حمایت از لانه و توله ها پارس می کنند.

در بیشتر موارد علت اصلی پارس سگهای آپارتمانی صحبت کردن و پاسخ دادن صاحب به سگ می باشد. مثلا سگ پارس می کند و صاحب در را برایش باز می کند. سگ پارس می کند، صاحب به حیوان آب یا غذا می دهند، سگ از چیزی احساس ترس کرده، پارس می کند و صاحب سریعا خود را به سگ میرساند و… این روشها باعث می شود که سگ بیاموزد، چگونه با پارس کردنش به خواسته ها و نیازهایش برسد.

صاحبان باید قبل از تبدیل شدن پارس سگ به یک عادت آزار دهنده برای خود و همسایگان، از همان دوران تولگی با روشهای تربیتی به کنترل آن بپردازند، زیرا هدفمند کردن پارس سگ در دوران تولگی بسیار ساده تر از دوران بلوغ سگ می باشد.