گوش بیرونی کانال نسبتا کوتاهی است که از مجرای شنوایی بیرونی به سمت شکمی و خلفی تا پرده صماخ امتداد می یابد. مجرای شنوایی بیرونی یک سوراخ کوچک تقریبا همیشه مدور است که از سمت بیرون در هر طرف سر باز می شود. در ماکیان اهلی قطر آن 5-4 میلیمتر است. در اغلب پرندگان مجرا به وسیله ی پرهای کانتور اختصاصی شده به نام پوشپرهای گوشی پوشیده شده است و بندرت همانند گوش کرکسها و شتر مرغ برهنه است. پوشپرهای واقع بر سطح پیشین مجرا فشار هوا در اثر تلاطم در پرواز را کاهش می دهند و در نتیجه محو شدن صدا در اثر پارازیت تولید شده از تلاطم در گوش بیرونی را نیز تقلیل می دهند. به دلیل اینکه پرک های این پوشپرهای گوشی بدون خار هستند امواج صوتی را مسدود نمیکنند. در سمت خلفی مجرا پرهای اختصاصی شده به درون یک قیف تنگ در هم می آمیزند. این قیف در پرندگان نغمه سرا طوطیها و گونه هایی از باز سانان مانند همای استخوان خوار به طور ویژه ای بزرگ شده است. در بسیاری از گونه های جغد ها حاشیه پیشین مجرای بیرونی یک زبانه پوستی عمودی به نام اپرکول operculum دارد که در بر گیرنده یک ردیف پر در طول آن و عمود بر لبه آن است. اپرکول (معمولا به عنوان بوقک نیز شناخته می شود) می تواند به وسیله عضلات مخطط برای کمک به تعیین محل صدا به صورت عمودی در آید. در جغد سفید طوق صورتی که در بر دارنده پرهای محکم خمیده کوچک است و پرهای کوتاهتر دیسک صورتی را پشتیبانی می کند یک منعکس کننده موثر صوت است.این همانند انسانی است که دستش را در پشت لاله گوش خود به صورت فنجانی در آورده باشد. اگر اپرکول به سمت پیشین بچرخد(مانند در بر روی لولا) پرهای آن همراه پرهای جانبی دیسک صورتی یک سوراخ شکاف مانند عمودی را بوجود می آورند که همانند بوقک نیمه لوله ای در بسیاری از پستانداران است. ظاهرا تعیین محل صوت در جغدها با عدم تقارن گوش خارجی پیش از این بهبود می یابد و این عدم تقارن گاهی حتی با عدم تقارن در جمجمه نیز بهمراه است.
در پرندگان غواص سوراخ بیرونی به وسیله کاهش قطر آن و با پرهای محکمتر محافظت می شود. گونه هایی که در اعماق غواصی می کنند می توانند کانال گوشی بیرونی را کاملا ببندند.