جناغ در پرندگان نسبت به دیگر مهره داران بیشتر رشد کرده است و به عنوان عامل اصلی در طبقه بندی پرندگان بکار می رود. در رتایت ها جناغ مسطح است به طور مثال بلمی شکل است. در مرغان کارینیت (carinate) که بسیاری از پرندگان را در بر می گیرند جناغ زائده ای زورقی میانی شکمی برجسته به نام کارینا (carina) دارد. زائده زورقی جناغ سینه استقامت استخوان جناغ را سبب می شود و محل اتصال عضلات قوی مخصوص پرواز است (بویژه برای اتصال عضله فوق غرابی که به حرکت بالا رفتن بال منجر می شود). در نتیجه زائده زورقی جناغ سینه نسبت به قدرت پرواز اندازه های متغیری دارد و بویژه در مرغان زنبور خوار و باد خورک ها بخوبی تکامل یافته در حالی که در مرغان کارینیت بدون توانایی پرواز (مانند کاکاپوی نیوزلندی) کاهش یافته است. در پنگوئن ها که بالهای خود را به صورت باله هنگام شنا بکار می برند زائده ای زورقی مشخص دارند. جناغ در پرندگانی که در آب شیرجه می روند نسبت به دیگر پرندگان طول بیشتری دارد. در پرندگان به طور کلی بخش خلفی جناغ اغلب بریدگی عمیق و یا سوراخهای (دریچه های) بزرگی دارد. بریدگی ها و دریچه ها به وسیله غشای فیبروزی کامل شده اند و نشانگر بخشهای استخوانی نشده از جناغ هستند. این ساختارها در پرندگان قوی پرواز تحلیل رفته و در پرندگان ضعیف پرواز مانند ماکیان اهلی بخوبی رشد کرده اند و در بیشتر طول استخوان جناغ گسترده می شوند. در قوها و برخی از درنا ها ناحیه قدامی جناغ تو خالی شده است و حفره ای در بردارنده پیچهای نای طویل شده به وجود می آورد.